Historia wspólnoty

Pierwsze Wspólnoty Nieustającego Różańca Świętego zaczęły powstawać 3 września 1999 r. w Archidiecezji Warmińskiej pod patronatem Metropolity Jego Ekscelencji Ks. Arcybiskupa Edmunda Piszcza. Różaniec odmawiany w sposób nieustanny w takiej formie był duchowym przygotowaniem do Intronizacji Chrystusa Króla, dokonanym w Gietrzwałdzie przez rolników i środowiska rolnicze w Archidiecezji Warmińskiej 12 września 1999 r., podczas Mszy Świętej w Święto Dziękczynienia za plony; a także do Intronizacji Chrystusa Króla w całej Archidiecezji – dokonanej przez J. E. Księdza Arcybiskupa Edmunda Piszcza i przez wojewodę województwa Warmińsko – Mazurskiego w dniu 26 listopada 2000 r., w Święto Chrystusa Króla Wszechświata. Stało się to w roku ogłoszonym przez Ojca Świętego Jana Pawła II jako „Roku Jubileuszowego”. Od 26 września 2000 r. zaczęły być organizowane Wspólnoty Nieustającego Różańca Świętego w różnych miejscach Polski. Dziś jest nie wiele większych miast w Polsce, w których nie ma takiej Wspólnoty. Głównymi Patronami Wspólnot Nieustającego Różańca Świętego są: Matka Boża Pani Gietrzwałdzka i Święty Józef. Zgodnie z duchowością Wspólnot Nieustającego Różańca Świętego pomocniczymi opiekunami są: św. Jan Paweł II, św. Jan Bosko, św. Maksymilian M. Kolbe, bł. O. Honorat Koźmiński, św. Jan M. Viane’y, bł. Matka Teresa z Kalkuty, św. Filomena, św. Pius X, Anioł Stróż Polski i św. Michał Archanioł.

Jako główną Patronkę została wybrana Matka Najświętsza Pani Gietrzwałdzka, ponieważ przez Wspólnoty Nieustającego Różańca Świętego pragniemy na nowo odkrywać orędzie, które Matka Boża dała Polakom w 1877 r. w Gietrzwałdzie: „Życzę sobie, abyście codziennie odmawiali Różaniec”. W czasach objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie, Polski na mapie świata nie było. Była pod trzema zaborami. Na ziemiach będących pod zaborem pruskim szalał terror rozpętany przez Bismarcka: ogromne prześladowanie Kościoła; zamknięto wiele świątyń, ponieważ kapłani byli w więzieniach za odprawianie Mszy Świętej w języku polskim. Polska ludność była dotkliwie karana za ojczystą mowę. A Matka Boża przemówiła w Gietrzwałdzie do dzieci po polsku, dając w ten sposób Polakom nadzieję. Na wszystkie zadawane do Niej pytania i prośby odpowiadała, aby odmawiać Różaniec. Polacy przejęli się bardzo orędziem Matki Bożej. Zaczęto w rodzinach wspólnie modlić się na Różańcu. Duchowa przemiana w rodzinach zaowocowała tym, że zamykano knajpy i szynki, ponieważ pijacy zaczęli trzeźwieć. Młodzież zaczęła żyć w czystości, dzięki czemu zwiększyła się liczba powołań do stanu duchownego i życia konsekrowanego. O tym i o wielu innych duchowych owocach zapisał w kronikach parafialnych ówczesny ksiądz proboszcz Augustyn Weichsel. Przez duchową przemianę w polskim narodzie, Polacy po 123 latach niewoli mogli cieszyć się odzyskaną wolnością. Obecna sytuacja Polski jest bardzo trudna. Trwa jawna walka antykościoła z katolickim Kościołem. Suwerenność naszej Ojczyzny jest zagrożona.

Ś.P. Ks. Bp Zbigniew Kraszewski podczas Kongresu Mariologicznego w Gietrzwałdzie odbywającego się w przeddzień setnej rocznicy objawień, w dniu 26 czerwca 1977 r. w wygłoszonym kazaniu powiedział: „Orędzie w Gietrzwałdzie powinno być rozszerzone na cały nasz kraj, na wszystkich Polaków mieszkających poza jego granicami, na cały Kościół. Matka Boża przestrzega, żąda pokuty, żąda modlitwy różańcowej. Jeżeli się mówi, że Lourdes było orędziem pokutnym i różańcowym, Fatima była i jest wielką przestrogą pokutną i różańcową, to Gietrzwałd jest i pozostanie przede wszystkim Orędziem Różańcowym, które jak widzimy jest ciągle żywe, aktualne”.